Potverdikke. Dat denk ik soms bij al dit geluk. Wat moet ik ermee?
Ik heb een vriend die mij in alles steunt en mijn grillen er (graag?) bijneemt. Ik heb een job gevonden waar ik mijn creativiteit in kwijt kan en die ik super graag doe. Ik woon in een wereldstad en ik heb tijd en geld om die ten volle te ontdekken en benutten. Ik heb net een huis gekocht. Ik ben gezond. Ik reis graag en vaak. Ik heb een toffe vriendengroep waar ik regelmatig de nodige dosis humor mee beleef. Ik heb een kleine maar hechte familie die het goed met elkaar kan vinden. Ik ben 25 en heb nog mijn hele leven voor mij. Ik heb alles. Ik heb chance. En toch loopt er in die optelsom soms iets mis, denk ik.
Ik durf het bijna niet zeggen. Ik durf het bijna niet typen en nog minder uit te spreken. Ik wil het van de daken schreeuwen maar ik zwijg. Ik glimlach, ik houd mij in. Ik heb schrik voor wat anderen van me zullen denken. Ik ben niet ondankbaar, in tegendeel. Ik apprecieer alles wat zonneschijn in mijn leven brengt. Ik durf niet, maar ik doe het toch: potverdikke, wat moet ik met al dat geluk?
Soms lijkt het zo veel. Zo kwetsbaar. Zo makkelijk te vertrappelen, vaak door mijn eigen gepieker, dat wel. Door mijn eigen torenhoge eisen. Af en toe roept er iemand eens ‘halt’. En dan gaat het weer even beter. Sommige dagen is mijn eigen relativeringsvermogen voldoende aanwezig en trek ik het mij allemaal niet aan. Sommige dagen niet, en dan moet ik zeggen dat het niet goed met mij gaat. Maar nog vaker loop ik op die dagen eerst nog wat gefrustreerd tegen muurtjes aan, schop ik tegen wat schenen en besef ik pas wanneer mijn woede omslaat in verdriet, dat er weer iets schort.
Ik weet niet wat. Ik weet niet waarom. Ik weet niet altijd wanneer. Maar wat ik wel weet is dat het ok is om niet altijd ok te zijn. Niet ok, maar wel dankbaar, en toch gelukkig, in al zijn kleuren.
Belgenius 